TAJEMNICA PRZEMIJANIA

Gdzieś zniknęła tamta dawna dziewczyna...
Czas po cichutku przymknął młodości drzwi...
Zegar tyka coraz szybciej i głośniej...i dotyka serca...

Ile jeszcze zostało tych dobrych, przychylnych dni ?

Chyba przedawkowałam ostatnio myśli i marzenia-
pewnie nawet złudzenia przedawkowałam też...

Ale wciąż niepoprawnie wierzę, że się we mnie pomieści
jeszcze wiele cierpień, grzechów, radości, wzruszeń i łez...
Więc układam pomarszczone rysy twarzy w jasny uśmiech-

na szczęście tęsknoty i wspomnienia mam zawsze zielone...

Mijają wiosny, lata i jesienie, więdną czterolistne koniczyny -

trwa nadal przemijanie...przemijanie nigdy nieskończone...

SUSZKI WSPOMNIEŃ

Zasuszyłam w grubej książce
piękne poranki i noce gwiaździste.
Zielone wiosny, upalne lata, mroźne zimy
i listopady z ostatnim opadłym liściem.

Zasuszyłam ciszę, w której pamięci
mieszkają najskrytsze pragnienia i myśli.
Miłość, czułość, zaczarowany ogród życia
i pewien sen, który przenigdy mi się nie wyśnił.

Zasuszyłam wspomnienia młodości
z tych lat, co dziś szaleństwem się wydają.
Zapach rodzinnego domu, szorstką dłoń matki-
i radość życia, gdy wiosna znów zapachnie majem.

Teraz w chłodne, deszczowe wieczory
wystarczy po starą książkę wyciągnąć rękę.
Usuwa chandrę lepiej niż czekolada.
Oprócz wspomnień nie potrzeba mi wiele więcej...

WYŚCIG Z CZASEM

Niedawno przestałam ścigać się z czasem,
wiem, że nie wystarczy mi pór roku i lat.
Dni złudzeń minęły jak jedna chwila
i swym blichtrem już nie kusi mnie świat.

Wiatr wieje piaskiem przeszłości.

Niepokój o kolejne jutro nieustannie trwa.

Zapomniałam już jak smakują pocałunki

i w oku coraz częściej piecze solą łza.

Kiedyś przed laty miałam swój czas 
na błędy, wy­bacze­nia, próby i szan­se.

Teraz, za połową życia, czasu zostało niewiele -

więcej go niestety nie dostanę żadnym awansem.
Przyszła starość - czas przemyśleń i rozważań
i choć jest kolekcjonerem życiowych mądrości -
dostaje je w pakiecie wraz ze smutkiem i żalem,
a przemijanie zdążyło na stałe w sercu zagościć.
Trudno zrozumieć, że nadszedł czas pożegnań.
Trzeba oswoić myśl nieuchronnego odchodzenia.
Jak ciężko jest teraz cieszyć się tym, co było -
pogodzić się z  przejściem do wiecznego cienia...

                                                                    Barbara Leszczyńska